Eind 2018 werd mijn man ziek. Zomaar, out of the blue, bleek hij bijna geen nierfunctie meer te hebben en werd hij een maand lang opgenomen in het ziekenhuis.
Vrij snel bleek zijn nierfunctie zo laag te zijn dat het wel bijna zeker was dat hij, wilde hij nog kwaliteit van leven hebben, een niertransplantatie zou moeten ondergaan.
Onze dochters en ik stonden direct vooraan in de rij om ons te laten testen. Ons gezin bleek over dezelfde bloedgroep te beschikken. Wat een luxe!
Ons werd geadviseerd om met mij verder te gaan.
Een jaar vol tegenslagen lag nog voor ons. Op de vraag ‘wat is er nou eigenlijk met hem aan de hand’? kon niemand antwoord geven. Katheters, nefrodrains, dubbele J’s, het zijn allemaal van die dingen waar wij inmiddels alles van weten. Ze raken verstopt, ze laten los, ze zijn vervelend maar vooral: ze zijn tijdelijk.
Na een jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit bleek de oorzaak van zijn ziekte een langgerekte vernauwing in een urineleider, een niersteen en een licht vergroot prostaat te zijn.
Dialyse lag voortdurend op de loer want een nierfunctie van tussen de 8 en 10% is nou niet bepaald royaal.
Uiteindelijk 1.5 jaar later, na een periode van corona en een pittige operatie om zijn beide nieren te verwijderen, werden wij 12 augustus 2020 ontvangen in het AMC om vervolgens 13 augustus te worden getransplanteerd.
Ik ben 51 jaar oud, gezond, moeder van twee dochters. Ik heb nog nooit in het ziekenhuis gelegen. Ik vind het ziekenhuis een heel enge plek. Zodra ik naar binnenloop, valt er een deken van ellende over mij heen. ……Toch ging ik dit doen.
We werden heel hartelijk ontvangen, er werden nog wat testjes gedaan, artsen liepen in en uit, terwijl wij op verschillende etages ons voorbereidden op de operatie.
Ik ben geen held, sterker nog ik ben een enorme schijterd. Ik besloot me niet druk te maken en gedwee te ondergaan wat me te wachten stond.
Donderdag 13 augustus werd ik om 7 uur opgehaald. Gek hoor om in een bed te worden vervoerd terwijl je niks mankeert.
Met zeven zieke patiënten lagen we met z’n achten in de verkoeverkamer te wachten op de operatie. Ik keek mijn ogen uit. Er werden slangetjes aangesloten op een computer, er werden gasflessen aan onze bedden gehangen, er gingen alarmen af.
Om 8 uur werd ik opgehaald en volgde er een ‘sign in’ in de OK. Je hoort dan wat ze gaan doen en daar lig je dan naar te luisteren.
De narcose verliep niet vlekkeloos. Ik bleek wakker dus kreeg ik een extra dosering. Om half 3 realiseerde ik me dat ik wakker aan het worden was. Ik hoorde stemmen en andere geluiden maar ik kreeg mijn ogen niet voldoende open om opgemerkt te worden. Uiteindelijk lukte het me om met oog met mijn vingers open te trekken en zag ik waar ik was. Anderen zagen ook dat ik er weer was.
Vrij snel mocht ik naar mijn kamer, waar mijn moeder op mij wachtte. Het was voorbij. Ik voelde me goed, wel erg moe maar gelukkig niet misselijk.
Zaterdag mocht ik al naar huis. Mijn buik was nog erg opgezet, waardoor het wel leek alsof ik net bevallen was.
Het opknappen ging snel, alleen heb ik heel erg veel last gehad van spierpijn in mijn middenrif. We zijn nu vier weken verder en ik voel nog steeds de spierpijn van het oprekken van mijn buik en dat is mij tegengevallen. Niemand heeft mij ook verteld dat je daar last van zou kunnen krijgen.
De nier van mijn man doet het erg goed. Hij werkt tussen de 75 en 83%. Zijn bloedwaardes zijn goed, alles valt nu netjes binnen de marges. De fosfaatbinders zijn niet meer nodig en de kaliumbeperking is weg.
Ik ervaar dit hele traject ook als ‘kleine moeite groot plezier’. Wat een verschil is dit voor een nierpatiënt. Hij heeft zijn vrijheid terug en niets is waardevoller dan dat!
Linda