Hetty
Wij ontvingen van Hetty een mooie mail. Hetty en haar donor willen beiden hun ervaring delen hoe ze het nierdonatie-traject ervaren hebben. Hetty stond bij ons ingeschreven, haar overbuurman zag de oproep op onze Facebookpagina. Hoe dichtbij kan geluk zijn 
Hetty: Mijn Niertransplantatie: In 2004 heb ik via mijn werk een health check gedaan. Daaruit bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog was. Na onderzoeken kwam eruit dat ik eiwit in de urine had en mijn nieren een verminderende functie hadden. Ik bleef onder controle van de nefroloog. In 2018 moest ik in juli weer voor controle en toen bleek dat mijn nierfunctie ineens veel minder was geworden. Ik zat toen op 30%. 1 nier werkte toen nog en de andere was verschrompeld. Ik kreeg in september ook nog een burn out. Op dat moment daalde de nierfunctie met 2% per maand. In juli 2019 zat ik op 15% en kreeg toen epo toegediend. Toen ging de nierfunctie omhoog naar 20%. Daarna daalde deze weer langzaam tot ik in januari 2021 op 10% zat en ik officieel op de wachtlijst werd gezet voor een transplantatie. Ik had al een bezoek gehad van Nijmegen van het Nierteam aan huis. Maar dit had geen resultaat opgeleverd. Frank, mijn man, had al gezegd dat hij wilde doneren maar door zijn medicatie voor hoge bloeddruk kwam hij niet in aanmerking. Wilfred onze zoon wilde het doen maar ook hij kreeg geen groen licht omdat hij een klein niersteentje had en onze dochter Lianne heeft zich ook opgegeven maar toen bleek dat het een familiaire aandoening is en werd mijn familie helemaal uitgesloten van donatie.
Op 15 februari 2021 heb ik een oproep geplaatst op facebook bij Stichting Doneer een Nier bij Leven. Twee dagen later kwam Frank thuis en vroeg of ik klaar was met werken omdat ik visite zou krijgen. Er komt iemand die je een nier wilt geven!!!. Tranen met tuiten. Mijn overbuurman Frenck wilde mij een nier geven. Frenck en Trudy kwamen binnen en weer was het tranen die overvloedig stroomde. Hij zei: Ik ga het doen. Alle formulieren werden ingevuld en de onderzoeken begonnen. Op 21 juni 2021 kwam het verlossende woord. GROEN LICHT. Op 9 september 2021 ben ik getransplanteerd. Toen ik wakker werd was het eerste wat ik voelde: warm warm warm. Ik had het altijd koud. Ik voelde me prima ondanks de pijn van de wond. Op vrijdag ging ik weer naar de afdeling en hoorde daar dat mijn nierfunctie op 90% zat. Niet te geloven. !!!! Frenck kwam op vrijdagmiddag bij mij op zaal om even te kijken en ervaringen uit te delen. Emotie. Ik ben hem zo dankbaar. Frenck mocht zaterdags al naar huis en ik mocht op dinsdag naar huis. Frenck heeft even een terugslag gehad door een bloeduitstorting. Met mij ging het alleen maar vooruit soms een dag dat het even wat minder ging omdat ik de dag ervoor iets teveel had gedaan. Op dit moment gaat het heel goed met ons beide. Frenck zit alweer op de fiets en wandelt alweer 4,5 km. Ik mag sinds vandaag ook weer op de fiets en auto rijden en wandelen dat gaat ook iedere dag vooruit en steeds een beetje meer. Gisteren 3 km gewandeld. Ik kan niet vertellen hoe dankbaar ik ben dat ik weer verder kan met mijn leven. Mijn hoofd is leeg, vrij van zorgen. Mijn smaak is veranderd, alles is veel lekkerder. Ik kan wandelen zonder dat ik even moet uitrusten. Ik kan eten koken zonder etappes. Ik kan weer met mijn kleinkinderen gaan spelen. Ik kreeg een tekening van Hugo(6 Jr) ”Oma ik ben zo blij dat je niet meer zo vaak moe bent en dat je weer leuke dingen met mij en Sophie kan gaan doen” Ik kan niet wachten tot ik volgend jaar weer op vakantie kan naar Griekenland.
Ik ben Frenck ontzettend dankbaar dat hij dit voor mij wilde doen. Ik ben ook zo blij dat het met hem ook goed gaat. DANK!!!!!!!!!!!
Frenck: Een nier doneren, hoe kom je er op? In onze straat kennen we elkaar allemaal. Sommigen goed en anderen oppervlakkig. Hetty woont schuin tegenover ons met haar man Frank. Haar dochter woont 2 deuren verder met man en 2 kinderen. Onze 4 kinderen zijn de deur uit, dus wij (Trudy en ik) hebben heerlijk de ruimte in ons huis. Hetty heeft last van haar nieren en als je haar tegenkomt op straat, vragen we soms hoe het met haar gaat. Het antwoord is meestal goed, of gaat wel. Meer horen we er niet over, we lopen ook niet de deur plat bij elkaar. Op Facebook komt een oproep van Stichting Doneer een Nier bij Leven over Hetty voorbij. Door die oproep zien we voor het eerst hoe ziek Hetty is, dat ze nog maar 14% nierfunctie heeft, dat ze een donor zoekt, iemand die haar leven redt.
Haar man is niet geschikt als donor, haar kinderen ook niet, haar zus…..ook niet. Wij schrikken van haar gezondheidstoestand. In die oproep staat ook dat haar bloedgroep O pos. is. Trudy en ik lezen de hele oproep nogmaals en nog een keer. Ik zeg, O pos? Dat heb ik ook, en we kijken elkaar aan. Zou het…. ? Zeggen we in stilte. We spenderen die avond aan lezen en praten over van alles omtrent nierziekten. En we nemen een besluit. We gaan het proberen, maar eerst moet ik zeker weten dat m’n bloedgroep klopt. Ergens heb ik nog mijn persoonsgegevens uit militaire dienst. Daaruit blijkt dat ik het goed heb, O pos.
De volgende dag komt Frank thuis van werk en loopt bij ons voorlangs. We roepen hem of hij even tijd heeft. Eenmaal bij ons binnen, de papieren liggen op tafel, wijs ik Frank op mijn bloedgroep. Hij kijkt, kijkt mij en Trudy aan, kijk weer naar mijn bloedgroep en is stil. Na een kort moment zegt hij:”Ja en nu?” Ik zeg dat dit stap 1 kan zijn. Die blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer. Schrik, verbazing, ongeloof, alles tegelijk staat in zijn ogen te lezen, maar ook blijdschap. Die avond hebben we met z’n vieren zitten praten en de knoop doorgehakt, we gaan ervoor. We realiseren ons terdege dat er nog van alles fout kan gaan, maar die eerste stap, die is gezet.Het is eind februari 2021. Ik heb me aangemeld in het Radboud UMC en kom in de enorme medische molen van onderzoeken terecht. 15 buisjes bloed en urine van een heel weekend, scans, echo, enz. Alles wordt onderzocht. Sommige zaken zelfs 2x omdat er ‘iets’ te zien was wat nader onderzoek vraagt. Ik krijg van alle kanten waarschuwingen over wat er allemaal mis kan gaan en of ik er wel goed over heb nagedacht. Maar ook complimenten en schouderklopjes.
Is het spannend deze periode van onderzoek? Jazeker! Is het de moeite waard? Jazeker! Heb ik ooit twijfel? Nee, nooit!! Ik krijg misschien de unieke kans iemand het leven te redden zonder dat ik daar nadeel van ondervind. We kennen Hetty nu bijna 30 jaar. Ze hebben, net als wij, kinderen en kleinkinderen die je leven mooi maken. Als ik nu niets zeg of doe, is de kans groot dat haar kinderen hun moeder verliezen nog voor dat ze zelf 40 jaar zijn. Ik weet hoe dat is, dat wens ik niemand toe. Na maanden van onderzoeken en wachten is het op 21 juni 2021 zover. Ik krijg groen licht van het Radboud UMC. Ik ben geschikt, beter gezegd, mijn nieren zijn geschikt. Ik voel me super en trots op mn lijf. Op 09-09-2021 staat de operatie gepland. We kijken allebei uit naar deze dag. Ik ben 3 uur onder narcose en word wakker als de klok op 11.15 uur staat en ik snap er niets van. Net was het 08.15? Verbaasd kijk ik naar 4 kleine en 1 grote pleister op mn buik. Verrek, denk ik , het is al klaar. Ik krijg vrij snel last van blaaskramp (wist niet dat dat bestaat). Daarvoor wordt de medicatie aangepast en mag ik na een tijdje terug naar mijn kamer. Langzaam dringt het tot me door. We hebben het geflikt! Ik heb een nier afgestaan aan mijn overbuurvrouw. Emoties vliegen door het plafond, tranen stromen. Ook bij Hetty is de operatie goed gegaan. Een dag later heb ik veel last van napijn. Heb ook achter elkaar de hik, en dat doet serieus pijn. Verder valt die eerste dag wel mee. Maar ‘s avonds is het echt kl….. Om 04.30 hou ik het niet meer, ondanks de morfine die ikzelf kan toedienen. Van de verpleging krijg ik een extra pijnstiller. Daarna gaat het langzaam beter. Zaterdag aan het einde van de ochtend besluiten we dat ik, na 1 x ontlasting, naar huis mag. Hetty moet nog tot dinsdag blijven.
Er is nu een week voorbij. Na veel napijn de eerste dagen gaat het nu stuk beter. Af en toe nog een felle pijnscheut. Op de 7de dag krijg ik een enorme pijnscheut die de hele nacht aanhoudt. ‘s Morgens bellen we het UMC en ik moet naar Nijmegen komen. Blijkt na uitgebreid onderzoek, gelukkig word je altijd zeer serieus genomen, dat ik een fikse bloeduitstorting heb naast het grote litteken. En dat doet flink pijn. Er zit niks anders op dan rust houden, trekt vanzelf weer weg. Het duurt echter ruim 6 dagen. In die dagen krijg ik ook nog last van buikgriep-verschijnselen. Kortom, het herstel duurt langer dan verwacht en dat is best een tegenvaller. Ik ben erg fit de operatie ingegaan, dus had ook verwacht snel te kunnen herstellen. Slecht voor m’n ego, zeg maar. Morgen is het 4 weken geleden, ik loop inmiddels weer 4,5 km en fiets ook weer een stukje. M’n spijkerbroek krijg ik nog niet dicht, dat drukt teveel op het litteken. Maar verder gaat het elke dag beter. Het advies van 6 weken herstellen laat ik voor wat het is, denk dat ik er 7 weken van maak.
Ik kan iedereen aanraden om donor te worden. Als je gezond bent kan je heel goed leven met 1 nier. De persoon die jouw nier mag hebben, heeft vanaf dag 1 een beter leven. En uitzicht op een mooiere toekomst met zijn of haar (klein)kinderen. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit heb mogen doen. Frenck en Trudy
Wij wensen beiden een mooie gezonde toekomst toe!!
Bent u op zoek naar een nierdonor? Denkt u na over het doneren van 1 van uw nieren? Mail ons: info@doneereennierbijleven.nl Wij leggen heel graag een verbinding tussen beiden.
Wij krijgen geen subsidie, wilt u ons steunen dan kunt u een donatie overmaken op:NL95ABNA0887699782 tnv Doneer een Nier Leven