Jean gaf zijn nier aan een bekende. Wij zijn dankbaar dat wij zijn ervaring mogen delen t.b.v. meer bekendheid voor nierdonatie bij leven.
“Mijn donorschap.
Het verhaal van mijn donorschap begint ruim een jaar voor de transplantatiedatum van 23 februari 2019.
Op de tweede zondag van januari wordt in ons dorp de carnavals jeugdprins uitgeroepen, en in 2017 was onze zoon hiervoor uitverkoren. Voor dit verhaal is het belangrijk te weten dat zowel ik als de ontvanger beiden prins zijn geweest.
Het jaar begon bijzonder mooi. Twee weken later kwamen veel oud-prinsen en oud-jeugdprinsen en -prinsessen ons huis versieren. Na een korte pauze gingen we weer naar buiten, maar de ontvanger gaf aan zich niet lekker te voelen en bleef nog even zitten. Niet veel later kwam mijn zoon naar buiten en zei: “Pappa, kom eens kijken, het gaat niet goed met hem.”
Binnengekomen zagen we dat hij meer dood dan levend in een stoel hing en nog amper aanspreekbaar was.
Uit alle onderzoeken die volgden, bleek dat zijn laatste nog functionerende nier ermee gestopt was. Voor de ontvanger begon een lange en vervelende periode van dialyseren. Aanvankelijk ging dat best goed, maar na verloop van tijd werd het steeds problematischer.
De ontvanger ging op zoek naar een donor binnen zijn familiekring, maar er bleek geen geschikte donor te vinden om allerlei medische en/of morele redenen. Wat de ontvanger toen niet wist, was dat ik, door de hele gebeurtenis bij ons thuis tijdens het versieren, al besloten had dat ik de mogelijkheid tot donatie wilde laten onderzoeken.
Rond juni 2018 zette hij in verschillende huis-aan-huisbladen een oproep waarin hij schreef een donor te zoeken. Mijn vrouw (de grootste steun en toeverlaat die ik me in het hele proces kon wensen) riep me en wees me hierop. Dit was voor mij het teken om in actie te komen, hoewel mijn gezin nog niet van mijn plannen wist. Na een goed gesprek met mijn partner heb ik hem gebeld en gezegd dat ik me wilde laten testen. Dit leek voor velen een impulsief besluit, maar ik had hier sinds het voorval bij ons thuis al over nagedacht. Ik sprak toen meteen met de ontvanger af dat ik me tot de dag van de operatie het recht zou voorbehouden om me terug te trekken als ik nog bedenkingen zou krijgen.
Daar begon onze bijzondere reis. De transplantatie zou vanwege zijn medisch dossier in Rotterdam moeten plaatsvinden, dus op naar Dr. Roodnat in het Erasmus MC. Na een grondig traject van medische onderzoeken, screenings en alles wat nodig bleek, kwam eind september 2018 het bericht: er is een match. Man, wat waren we opgelucht. Ondertussen was onze onderlinge band van goede bekenden naar vrienden gegroeid.
In augustus 2018 had ik besloten er alles aan te doen om zo fit mogelijk de operatie in te gaan. Ik schakelde de hulp van Anytime Fitness in Sittard in en samen stelden we een trainingsschema op. Ook heb ik na september 2018 tot aan de operatie geen druppel alcohol meer gedronken en ben ik op mijn voeding gaan letten.
Uiteindelijk was het zover en werd ik zaterdag 23 februari 2019 in het Erasmus MC naar de operatiezaal gebracht. Niet voordat ik eerst bij de ontvanger was geweest. We hebben toen niet zoveel tegen elkaar gezegd, maar des te meer gemeend elkaar de hand gedrukt en elkaar beloofd in 2020 weer samen carnaval te vieren. Over de periode tussen 09:00 uur en 17:00 uur kan ik niets vertellen door de narcose. Ik weet wel dat toen ik wakker werd, een van de verplegers me vertelde dat de transplantatie zeer succesvol was verlopen.
De volgende ochtend mocht ik al uit bed om te lopen. Dat ging best moeizaam, maar mijn gedachten waren bij de ontvanger en ik vroeg aan de verpleegster of ik naar hem toe mocht lopen.
Hij lag op een kamer aan de overkant van de gang.
Ze zei direct nee, maar voegde er met geweldige Rotterdamse humor aan toe: “Ik wil je wel brengen.” Daar zat mijn vriend trots en blij in bed, en wat waren we blij met z’n allen dat het zo goed was gegaan. De opererend chirurg kwam deze ochtend ook nog even langs om te zeggen dat alles super was verlopen.
In de vroege middag kwam mijn vrouw. Ze had zich bij de Daniël den Hoed Stichting een slaapplek geregeld, aangezien ik nog enkele dagen in Rotterdam moest verblijven. Wij wisten toen nog niet dat mijn herstel zo voorspoedig was dat ik op maandag weer naar huis mocht.
Thuisgekomen besefte ik langzaam dat het best bijzonder was wat we gedaan hadden. Een huis vol bloemen van bekenden en onbekenden. Kaartjes en veel bezoekjes van mensen die het een “heldendaad” noemden. Dit wilde en wil ik nog steeds niet horen, want ik vond en vind het nog steeds niet bijzonder, maar gewoon menselijk.
De belofte om samen carnaval te vieren in 2020 hebben we zeker ingelost. Carnaval 2019 werd voor ons zeer bijzonder. Jij herstelde zo goed dat je de zaterdag voor carnaval al naar huis kon. Dus op carnavalsmaandag zaten wij, net als die twee oudjes van de MuppetShow, samen voor het raam naar onze mooie optocht te kijken. Dit ging aan de carnavalsvierders in ons dorp niet ongemerkt voorbij, en we kregen dan ook menige serenade en carnavalsgroet gebracht.
Toen brak voor mij de periode van fysiek herstel aan. In de eerste dagen thuis had ik nog veel pijn en vroeg ik me wel eens af of ik niet beter nog enkele dagen in het ziekenhuis had kunnen verblijven. Maar hop, de schouders eronder en met moeite de straat op en af lopen. Al snel werd het een keer het huizenblok rond. Na drie weken ging ik weer voorzichtig op therapeutische basis aan het werk om vervolgens na vijf weken weer volledig inzetbaar te zijn. Na goed drie maanden waren er alleen nog maar drie kleine littekens op mijn buik die me herinnerden aan de operatie.
Omstanders vragen me wel eens wat ik ervan vind hoe de ontvanger zijn leven leidt met “mijn” nier. Hierop kan ik maar één antwoord geven, namelijk: die nier is sinds 23-02-2019 niet meer van mij en hoe hij ermee omgaat is ook niet aan mij of aan wie dan ook om hierover te oordelen.
De ontvanger noem ik nog steeds vriend. Ook al is het geen vriendschap waarbij we elkaar iedere week zien en lief en leed delen, maar we bellen elkaar geregeld. Dan wordt er zeker over de gezondheid gesproken, maar ook over alle andere zaken die ons bezighouden. De verjaardagen gaan niet onopgemerkt voorbij, maar de meest bijzondere dag blijft de transplantatiedatum en die vieren we met een jaarlijks etentje en een lekker glas koud bier.
Nu, dik vijf jaar later, heb ik als donor geen spijt van mijn keuze. Sterker nog, als iemand me vraagt of ik het nog eens zou doen, klinkt er nog steeds een volmondig ja. Op de vraag of ik er zelf iets van merk, moet ik zeggen “nee”. Nou ja, één ding: ik kan slechter tegen alcohol. Maar als dat het enige probleem moet zijn…
Jean”
Op onze Facebookpagina en op onze website www.doneereennierbijleven.nl staan de oproepen van nierpatiënten die bij ons ingeschreven staan.
Zij zijn allemaal op zoek naar een donornier.
Wil jij 1 van hen helpen?
Denk jij na over nierdonatie bij leven?
Mail ons: info@doneereennierbijleven.nl
