Edwin en Tamara

Onderstaand de ervaringen van Tamara en Edwin

Wij mogen de nierdonatie-ervaring delen van Tamara aan Edwin die bij ons een oproep geplaatst had. Ook de partner van Tamara is het traject ingegaan om een nier te doneren nav een oproep van ons. Bijzondere mensen

Tamara heeft een nieuwe Facebookpagina opgestart. Een open groep waar nierdonoren hun ervaringen kwijt kunnen en hun vragen kunnen stellen: Nierdonatie Ervaringen. Wij zijn erg blij met het feit dat Tamara de Facebookpagina opgezet heeft en brengen deze link graag onder de aandacht van onze volgers! https://www.facebook.com/groups/656132652517868/?ref=share_group_link

Bij deze wil ik mijn verhaal vertellen!

Mijn Donatie vond plaats op 21 maart 2023,

Al een aantal jaar geleden speelde ik met het idee om mijn nier te doneren. Dit zou een anoniem traject worden en ik zou anoniem doneren. Na de eerste informatie van het Radboud te hebben ontvangen merkte ik toch dat ik achteraf wel graag zou willen weten hoe het met de ontvanger zou gaan. Zou de nier aanslaan zou de nier afgestoten worden , allemaal vragen waar ik geen antwoord op zou krijgen. Door een samenloop van omstandigheden heeft het een aantal jaar gerust waarna het ineens weer in mijn hoofd op popte. Ik begon weer met informatie opzoeken en ik denk dat ik alles binnenste buiten heb gelezen. Zo doende kwam ik ook de stichting doneer je nier bij leven tegen. Ik heb alle verhalen gelezen en ik voelde een klik met het verhaal van Edwin. Hij had dezelfde bloedgroep en ik dacht gelijk dit gaan we doen! Ik besloot een e-mail naar de stichting te sturen , maar zo ongeduldig als ik kan zijn heb ik ook gelijk Edwin op Facebook opgezocht.

En ja hoe begin je dan zo’n bericht ? Het voelt een beetje raar om iemand een bericht te sturen en te zeggen Heey je mag mijn nier . Dat klinkt natuurlijk heel raar , dus hoe begin je zo’n bericht. Na een aantal minuten te hebben gestaard naar mijn beeldscherm besloot ik het maar gewoon te typen en mijn eigen voor te stellen wie ik nou eigenlijk ben. Dit bericht stuurde ik op 28 September en ik kreeg natuurlijk gelijk een positief bericht terug. Vandaar uit word het wel heel bijzonder , want toen ik mij ging aanmelden bij het Radboud heb je hele gevoelige informatie van elkaar nodig terwijl je eigenlijk een vreemde bent voor elkaar. Je moet elkaar 100% vertrouwen en je stelt je heel kwetsbaar op naar elkaar. Vandaar uit nam het contact eigenlijk een natuurlijk verloop in de zin dat we elkaar op de hoogte hielden van de komende onderzoeken maar ook van de uitslagen. Op 5 December had ik pas de intake en ik gaf toen al aan dat ik wilde dat het traject zou opschieten want Edwin had al een aantal donoren die waren afgekeurd en de tijd begint te dringen. Vervolgens heb ik op 28 December het informatie gesprek gehad en kreeg ik de bokalen voor het opvangen van de urine thuis gestuurd. Op 5 januari ben ik voor het eerst mijn eerste onderzoeken gestart in het Radboud en moest ik bloed prikken en mijn urine inleveren. Je krijgt de dagen daarna allerlei uitslagen binnen die ik allemaal heb bestudeerd zodat ik zelf ongeveer een inschatting kon maken welke kant het op zou gaan. Naar mijn idee was het goed en ook op 13 januari kreeg ik telefoon dat de eerste onderzoeken allemaal goed waren. Ook tijdens dit gesprek aangegeven dat ik graag schot in de zaak wil en ik hoop dat Edwin niet heel lang hoeft te wachten. 30 Januari had ik de volgende onderzoeken gepland staan , ct , hart/long foto en nog een keer bloed prikken en een gesprek met de maatschappelijk werker en Nefroloog. Weer wachten en op 13 Februari kregen we het verlossende telefoontje dat ik helemaal goed was. Ik maakte een vreugde sprongetje aan de telefoon en ze zei dan ook “volgens mij hoef ik niet te vragen of je door wilt met het traject” nee natuurlijk niet , we gaan door en we gaan dit volbrengen. Maar dan ….. hoe ga ik dit Edwin vertellen want ik was de gene die het nieuws mocht brengen. Een whats appje sturen leek me zo’n dooddoener dus ik besloot hem voor het eerst te bellen. De eerste keer dat we elkaars stemmen hoorde en heel onwennig natuurlijk. Ik gooide het er gelijk uit en ik zei ik ben goed gekeurd! Ik hoorde de emotie in zijn stem maar wat zeg je eigenlijk tegen elkaar ? Die zelfde middag werd ik nog terug gebeld door het ziekenhuis wanneer ik klaar zou zijn voor de operatie. Ik was gisteren al klaar zei ik aan de telefoon , mijn werk is op de hoogte en ze weten dat het er aankomt. Ze vroeg of ik klaar was voor 21 Maart, zeker ben ik daar klaar voor!

Toen kwam de vraag of ik Edwin en zijn vrouw wilde ontmoeten. Ik heb me altijd voorgenomen om de keuze bij de ontvanger te laten en ik wilde ze laten weten dat ik absoluut geen verwachtingen heb en dat ze absoluut alleen moesten doen als ze dat zelf graag wilde. En dat wilde ze ! En dan zit je ineens bij elkaar op de koffie , en het klikte gelukkig super goed en de gesprekken kwamen vanzelf op gang en ik had echt het idee dat we allebei op ons gemak waren. In de auto terug naar huis zei ik nog tegen mijn partner wat een leuke mensen en ik hoop zo dat de operatie goed gaat. De laatste weken hebben we elkaar vooral een beetje een hart onder de riem gestoken. Nog zoveel dagen aftellen , kun je jezelf een beetje bezig houden, vind je het al spannend? En dan is het ineens bijna zo ver , we besloten de laatste dag nog met de kinderen naar de Efteling te gaan zodat we die nog in de pocket hadden want ik wist niet wanneer ik dat weer zou kunnen. De dag voor de operatie naar het ziekenhuis en de laatste gesprekken gevoerd , en s avonds natuurlijk bij Edwin even op bezoek , en dit vind ik wel heel bijzonder. Hij sloot voor de laatste keer het dialyse apparaat aan , zette alles voor de laatste keer klaar. We hadden gesprekken over wat hij straks allemaal weer kan en vooral over de dingen die we nog allemaal willen in het leven. Ik vond dit een heel bijzonder moment maar ook heel apart omdat je elkaar eigenlijk niet kent.

De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker en mijn partner was er ook al vroeg om me uit te zwaaien en ook Edwin kwam om me uit te zwaaien. Nadat ze me waren vergeten op te halen ging het ineens heel snel. Ik moest nog in de operatiekamer een formulier tekenen omdat ik mee deed met een onderzoek voor extra spierverslappers tijdens de operatie en binnen 5 minuten nadat ik in de operatiekamer aankwam was ik al in slaap. Voordat ik het wist werd ik al wakker 10:25 toen ik op de klok keek. Iemand vroeg of ik pijn had , ik zeg nee ik heb geen pijn maar ik ben wel misselijk. Neem maar een ijsje dat is er goed voor, nou ik heb dat ijsje met lange tanden opgegeten maar het hielp niks,dus hebben ze iets in mijn infuus gedaan. 11 uur lag ik terug op mijn eigen kamer maar ik viel natuurlijk nog steeds terug in slaap. Aan het einde van de middag kreeg ik van Mariska de vrouw van Edwin een berichtje dat de operatie was goed gegaan maar dat ze het wel moeilijk hadden gehad met aansluiten. ( ik had drie slagaders die ze moesten aansluiten ) Gelukkig is dit uiteindelijk allemaal goed gegaan en leek de nier goed te werken. Ik zelf vond de pijn mee vallen en ik heb het dan ook alleen op paracetamol gedaan. De volgende middag ben ik bij Edwin op bezoek gegaan en dat was een heel speciaal en emotioneel moment, het was achter de rug en nu zat mijn nier in Edwin en hij leek het goed te doen en ik denk dat vooral zijn last van zijn schouders viel na zo lang ziek zijn en vechten. Zijn kreatine was al onwijs veel gezakt en ik voelde me zelfs een beetje trots dat mijn nier het zo goed deed Ik lag op een zaal waar die dag twee mannen op kwamen te liggen voor hun operaties en ik besloot dat het goed genoeg ging dat ik de dag na de operatie al naar huis kon. Ik dacht ik heb al genoeg aan 1 snurkende man thuis, ik weet niet of ik er twee kan handelen Dus heerlijk naar huis en me hiervoor de eerste dagen rustig gehouden.Hoe kijk ik nu terug op herbeleven traject en proces ? Ik vond het heel bijzonder om mee te maken en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb , je bent de laatste hoop voor iemand en je leert iemand kennen die in zo’n kwetsbare periode van zijn leven zit , en dat ik daar een onderdeel van mocht zijn om dit beter te maken vond ik een hele grote eer!

Mijn partner is ook goed gekeurd en zal binnen kort ook zijn nier doneren aan iemand van de stichting en zo hopen wij ons steentje te hebben bijgedragen aan het verbeteren van iemands leven. Een heel mooi proces en gelukkig ook een mooi einde aan het proces en een levens ervaring die ik nooit zal vergeten.

Een hele dikke knuffel Tamara

Vandaag delen we 2 berichten van Edwin 27 maart 2023 & 17 juni 2023).

12-5-2022 plaatsing oproep Edwin 28-9-2022: reactie potentiële donor Tamara

26-2-2023: goedkeuring: een match 21-3-2023 niertransplantatie

Bericht van Edwin (27 maart 2023)

“Lieve allemaal, het is nu bijna een week geleden dat ik de nier van mijn persoonlijke held, Tamara van Dort mocht ontvangen. Het gaat erg goed, mijn kreatine waardes zijn gezakt van 1100+ naar 107!! En de nierfunctie is gestegen van 6% naar 69% en stijgt elke dag nog een beetje!!

Morgen mag ik lekker naar huis om verder te herstellen van de operatie.

Rene, Manon, Marianne van Stichting Doneer een Nier bij Leven hartelijk bedankt dat jullie er zijn!! Zonder jullie inzet was ik nu niet zo ver geweest en was de zoektocht naar een donor echt lastig.

Lieve Tamara, ik kan je nog steeds niet genoeg bedanken En iedereen bedankt voor het delen van mijn bericht en de lieve berichten en steun die jullie naar mij geuit hebben!

Onze dromen zijn weer mogelijk gemaakt. Lekker veel genieten van mijn gezin, mijn bedrijf weer oppakken en uitbreiden en lekker lichamelijk bezig zijn met sporten.

Op naar een nieuw leven!!! ”

Bericht Edwin (17-6-2023)

Ik ben de eerste 3 maanden na transplantatie nu voorbij en het gaat erg goed! Ongelooflijk veel dank aan mijn donor Tamara van Dort ! Haar nier doet het van begin af aan heel goed! 2 weken na operatie kon ik langzaam beginnen met mijn zzp werkzaamheden oppakken en elke dag wandelen. Ik volg nu een dieet omdat ik flink aan het aankomen was door de prednisolon. Ook ik heb de nodige bijwerkingen gehad van de medicijnen, vocht en pijn in de benen, trillen, slapeloosheid, onrust, wondpijn, enz.. Het was soms wel ff doorzetten en zeker niet altijd makkelijk.

En nu, een aantal maanden later hard werken aan het herstel (wat eigenlijk vooral alles rustig aan doen was), ben ik alweer een tijdje fulltime aan het werk, 20u in de week aan het studeren, 3x in de week sporten en keihard genieten van mijn gezinnetje!! Ik heb weer zin in het leven gekregen na die jarenlange survival modus tijdens dialyse! Ook al werk ik er wel hard voor, toch prijs ik mezelf enorm gelukkig dat het allemaal zo goed gaat met mij!! Ik weet dat dat niet vanzelfsprekend is…Ik wens jullie dit allemaal ook toe wat ik nu mag meemaken!!

Dank je wel voor het mogen delen van je berichten. Wij wensen jou en je gezin een mooie, zo gezond mogelijke toekomst toe

Meer info: Mail: info@doneereennierbijleven.nl

Onze Stichting ontvangt geen subsidie. Wij vragen geen inschrijfgeld omdat we iedereen de mogelijkheid willen bieden om zich bij ons in te kunnen schrijven. Dit betekent wel dat wij alles zelf bekostigen Daarom zijn wij blij met iedere vrijwillige bijdrage.

Deze kan overgemaakt worden op de bankrekening van de Stichting.Bankrekeningnummer is NL95ABNA0887699782 tnv Doneer een Nier Leven.