De meest gestelde vraag aan mij: “Hoe kom je op het idee om anoniem een nier af te staan?”
In mijn geval kreeg ik een aantal jaren geleden de schrik van mijn leven toen mijn dochter van toen 10 jaar (inmiddels 21) in het ziekenhuis belandde op verdenking van leukemie. De uren tot de uiteindelijke diagnose waren de langste van mijn leven en in gedachten had ik mijn beenmerg al afgestaan. Ik was wanhopig! Gelukkig was het geen leukemie maar iets minder dramatisch maar de angst vergeet ik nooit meer. Je zal maar… Ik heb me toen meteen aangemeld als beenmergdonor (plasmadonor was ik al jaren).
Toen vorig jaar een campagnefilmpje voorbijkwam op tv van een jonge vader die hard op zoek was naar een donornier en zijn leven aan het rekken was middels dialyse in het ziekenhuis en geen kwaliteit van leven meer had, kwam dat wanhoop gevoel weer bij me boven. Het zal je partner, papa of zoon maar zijn…
Ik dacht, ik ga het ziekenhuis bellen en eens informatie inwinnen. Natuurlijk ben ik bang dat mijn kinderen of iemand anders uit mijn familie ooit een nier nodig heeft en dan? Maar hoe groot is die kans? En voor mezelf? Als ik zelf ziek word en een nier nodig heb? Wat dan? Allemaal vragen, geen antwoorden. Ik heb een afspraak gemaakt in het Erasmus MC en daarop volgde een gesprek van ruim een uur met de nefroloog. Heel duidelijk en eerlijk heeft zij antwoord gegeven op alle vragen die ik had. Al die informatie nam ik mee naar huis, ik heb gewikt en gewogen en het er met mijn dochters en partner en beste vriendin over gehad. De meningen waren verdeeld. Dochter 1 vond het stoer en typisch iets voor mij, dochter 2 riep: “waarom zou je in vredesnaam je nier weggeven?”, beste vriendin speelde advocaat van de duivel en kwam met allerlei redenen om het vooral niet te doen, en partner vond me een stoer wijffie. Lang verhaal kort, ik ging ervoor!
Veel onderzoeken volgden. Ik weet niet hoeveel buizen bloed ingeleverd, 48-uurs plasje, een gesprek met de psycholoog, nefroloog, chirurg, sociaal-maatschappelijk werker en hartfilmpje. Uiteindelijk toen alle seinen op groen stonden als laatste nog door de CT-scan. Uiteindelijk kunnen ze dan natuurlijk ook iets bij jou vinden waar je niet op gerekend hebt. Ik vond dat alleen maar een pluspunt. Anders zou ik dat nooit ontdekt hebben. Maar ik was prima in orde en de nefroloog vertelde dat ik met één nier 103 zou kunnen worden dus ik was fit to go!
Zij hebben mijn gegevens in de computer gestopt en daar rolde een match uit met iemand waarbij er van de 100 nieren er 96 niet passen, ik was de speld in de hooiberg! Heel bijzonder en mijn vastberadenheid groeide. Overigens mag je op welk moment dan ook terugkrabbel als je toch besluit het niet te doen. Tot aan de klapdeuren van de OK aan toe, maar dat kwam niet meer bij me op nu ik wist hoe blij ik iemand ging maken.
Uiteindelijk in november 2020 was het zover, ik ging onder het mes en op hetzelfde moment ook een man of een vrouw met mij… Alles is prima verlopen en de chirurg vertelde mij toen ik weer bijkwam dat mijn nier, toen ie eenmaal los was, er binnen 23 minuten uit was en in het lichaam van de ontvanger zat en al plaste, zo bijzonder! Ik heb me 8 weken zeer mak gehouden en de vermoeidheid is nu na vier maanden ook “ineens” uit mijn lijf en voel ik me weer het vrouwtje. Op de nacontrole hoorde ik dat het met de ontvanger ook super goed gaat, de nierwaarden waren al goed gestegen. Ik had iemand kwaliteit van leven teruggegeven! Voor mij voldoende om te weten. Eind goed, al goed. En hij/zij leeft nog lang en gelukkig. Dat vind ik het fijne aan anoniem doneren. Als je niet weet aan wie je je nier afstaat, weet je het ook niet als het niet goed afloopt. Ik weet dat ik iemand heel blij heb gemaakt en dat is voor mij genoeg. Sterker, de ontvanger heeft mij ook heel blij gemaakt. Om iemand zijn leven terug te kunnen geven maakt mij heel dankbaar en blij. Van geven word je echt rijker!
Ik hoop de lezers een kijkje te hebben gegeven hoe ik het doneren heb ervaren. Er zijn veel nieren nodig en als ik kan meewerken om mensen hierover aan het nadenken te zetten dan help ik daaraan graag mee.
Tot slot een stukje uit mijn dagboek op de dag van de operatie. Een brief aan mijn ontvanger die hij of zij nooit heeft ontvangen.
